نشسته بود  

در نیمه‌شب‌های تاریک و سرد ، 

                                    - وفضایی خاموش - ! 

. 

. 

.

موهایش  

بوی خشت باران‌خورده می‌داد 

                    بس‌که دیوار ، تب کرده بود؛  

و گهگاه ، حقارت فضا  

به رویش تف می‌انداخت 

تا فراموش نکند  

غریبه  

همیشه تنهاست..... 

کتاب گذشته را برداشت و مرورش کرد 

با حجمی آشنا و باران‌خورده ؛ 

و کلماتی که پیوسته فریاد می‌زند : 

            « تنها 

                     همیشه  

                                یک غریبه است ! » 

                                                 م.صبا

باران بی‌حصار احساس عمیقی 

            مرا به بند کشید  

                      در امتداد تماس دو نگاه 

                               وقتی  

                                   داستان تردیدها 

                                       از رونق افتاده بود !  

                                                          م.صبا

در پرحادثه‌ترین شب‌ها 

               آسوده خاطرتر از همیشه 

                   دراز می‌کشم 

                        - بی‌هراس از ضربه‌های تیشه -  

                                ***

هنگامی‌که خاطره‌ها تبر به دست 

ریشه‌هایم را قلقلک می‌دهند ؛ 

و ابرهای دلتنگ  

ترانه می‌سرایند، 

من  

در بستری آکنده از خاکستر سرد 

یخ می‌زنم 

و رقص شعله‌های آتش را  

به رویا می‌نشینم ! 

                                                       م.صبا