سایه‌ای مبهم  

                  در نگاه درخشان چشمانم نقش می‌بندد 

نگاه، ساکت 

                 سایه، درتلاطم. 

نگاه  

                درهم می‌شکند 

سایه 

                فرو می‌ریزد ! 

سایه تو بودی  

                و درخشانی نگاه را  

                وجود تو بارور کرده‌بود. 

و تو  

ای کاش جاودان بودی ! 

                                    م.صبا

بارها وقتی بوی باران برمی‌خاست 

به یاد می‌آوردم مادربزرگ می‌گفت :  

- خشم خداست  

      که از ناسپاسی انسان ،  

                       به تازیانه‌ی یزدان ،  

                                ابر بر زمین می‌افشاندش - 

( و باران هیچ نبود، برای منی  

 جز تداعی خشم، جز تداعی اشک )  

                            **** 

اما اکنون هر بار بوی باران برمی‌خیزد ، 

به یاد می‌آورم تو را و خویش را  

به یاد می‌آورم گرمای آغوشی مقدس را  

که به لذت باریدن معنا می‌بخشید . 

به یاد می‌آورم احساس دست‌هایی را  

که باور بودن، هدیه می‌داد 

به یاد می‌آورم سخاوت پروردگار را  

به دامان طبیعت ،  

بی‌هیچ درخواستی ،  

به یمن بودن ما ! 

من زان‌پس، هر بار که می‌بارد باران ، 

به یاد می‌آوردم تازیانه‌ی غیابت را  

که بر درگاه شیشه‌ای چشمانم می‌کوبد، 

و همه‌ی وجودم را درهم می‌شکند ! 

آری ،  

تو را به یاد می‌آورم  

با تو همگام می‌شوم  

و از شوق با تو بودن 

چه زیبا همراهی می‌کنم باران را ! 

می‌دانم  

آسمان برای من می‌بارد ،

خدا نیز هم ! 

                                       م.صبا

زجر فریاد گلوله  

           در خفقان زندان 

                      مرهمی است بر زخم دیوار  

                                   از زجر خراشیده شدن ؛ 

و درد تحمل کردن  

در بستر سنگدل زندگی 

خود ، زجری است  

بر زخم زنده بودن !  

                                   م.صبا