از عشق 

بارورم کردی ،

    روئینه تنم ساختی.... 

و اکنون ، 

سهراب تو ،

    هنوز در انتظار نوشداروست.... 

                                  م.صبا

خاطره‌ی همیشگی  

حماسه‌ی لبهایت 

 در کدام آتش سرد، سوخته 

که این‌چنین  

در شقاوت شبهای بی‌روح 

نظاره‌گر بازی بی‌پایان ستاره‌ها هستی ؟!  

و نیروی بازوانت 

در پرتاپ کدام نیزه، از دست رفته  

که سرزمین مرا  

بی‌مرز رها کرده‌ای ؟! 

           *** 

برای دوباره دیدنت 

تیشه بسیار است تا کوه‌ها را بردارم ! 

             و طاقت  

                       اندک !!!! 

دست‌هایت را دراز کن 

آخرین تیشه از آن توست .... 

                                          م.صبا

سکوت را تا مرز بی انتهای وجود  

                                زمزمه می‌کنم ، 

و بی‌صدا فریاد می‌زنم : 

                    « نمی‌دانم بی تو بودن را 

                                چگونه معنا کنم. »

                                       م.صبا