وقتی از آسمان ، جز قحطی 

چیزی نمی‌بارید ؛ 

و از زمین  

جز خشکی ، ارمغانی در دست نبود ؛ 

وقتی دست‌ها از فرط عجز ، 

شرافت را بدرود گفته  

و قلب‌ها  

از ضربه‌های درد ‌، تپیدن را فراموش کرده بودند ، .... 

آسوده خاطر ، زیر سایه‌سار درختان میوه می‌نشستی 

و دستور می‌دادی 

سرخ‌ترین سیب بزرگ را  

از دوردست‌ترین شاخه‌ها برچینند 

و به تو  

ارزانی دارند ! 

                                        م.صبا

در هجومی پرفریب 

           - سست - 

بر زمین افتاده بود و اندام خیسش ، 

سرخی گونه‌هایش را  

کم رنگ تر جلوه می‌داد ! 

در خلوت دو دست  

او بود و تازیانه‌های بی رحم غریزه  

که جسمش را برده‌ی خواهش کرده ‌بود 

و روحش را اسیر تشویش ! 

آری ؛ 

در هجومی پرفریب 

بانوی عطش و آتش 

در آغوش بستری بی‌شرم 

      - پیروزمندانه - 

          به بازی گرفته شده ‌بود .... 

                                      م.صبا

تقدیم به مامان مهربونم

نقطه‌ها در آسمان بازی می‌کنند 

ماه در آب 

و خیال تو  

            در ذهن پرتلاطم من. 

کدامین خدای تو را اینگونه آفرید 

که تو  

دیگرگونه مخلوقی هستی  

نه به‌سان همگان. 

تو از خاک بارور نگشته ای 

              که تمامت زندگی ، وامدار توست. 

تو سراپا نوری و وجودت 

هستی‌بخش است پیکر خالی‌تر از تهی‌ام را ؛ 

و روان آشفته را 

خیال توست ، مرهم ! 

ای شکوه عظمت 

چگونه بسرایمت 

با کدام واژه 

به جز  

       « مادر» !!! 

                                    م.صبا