«سمند بادپا و صخره‌ پیمای منی مرسا 

                                الفبای نجیب گفتنی‌های دلی مرسا» 

در این وادی وحشت‌زای غم، آرامش جانی 

                                تو معشوق من و حتی اهورای منی مرسا 

کنون آیینه‌ی قلبم، غبارآلود بوی توست 

                                کجا باشد غبار دل، شکیبا مسلکی، مرسا ؟! 

بُود روز و شبم هردم، خیالی در کنار تو 

                                تو رفتی و نباشد دست من بر دامنی مرسا 

از آن روز جدایی دل کند نجوا به روز و شب 

                                پشیمانم، ببخشایم به باران غمی مرسا 

صدای دل به گوش دل رسد، آسوده‌ام اینک 

                                که سرتاپای تو قلب و سراپا بخششی مرسا  

                                                                         م.صبا

در گیر و دار زندگی 

درگیر بودنم. 

نه در شکوه‌ام ، نه در سرور ؛ 

              نه در حسرت جاودانگی‌ام ، نه در حیرت کوچ 

نه فریاد می‌زنم و نه خاموش ! 

می‌زیم ، آنگونه که شایسته است زیستن را ؛ 

که مقدس است زندگی 

و پاک‌ ‌تر است از آن  

                  مرگ.......... 

                            م.صبا

خلوت تنهایی سرشار است از رخوت ؛ 

و بی‌حوصلگی ، ذهن متروکم را می‌تراشد! 

لحظه‌‌های فراموش شده 

                صف کشیده ، تصویرساز حسرت‌اند.... 

نه اندیشه‌ای است  

ونه حتی کلامی؛ 

که اغوایم کند 

که رهایم سازد ! 

آری ؛ 

خلوت تنهایی 

                 سرشار است از رخوت! 

                 سرشار است از حسرت! 

                                                     م.صبا