از پس این مرثیه‌ی درحال وقوع

 با تو سخن می‌گویم. 

« با تو که درد می‌کشی 

                   و آزادی را ترک می‌گویی ! » 

و نمی‌دانی  

چه فصل‌هاست  

نگهبانان مزرعه‌ات 

مترسک‌هایی هستند  

دوستدار کلاغ ! 

و نمی‌دانی چه سال‌ها  

در گورستان عقاید مسموم 

 - سر در گم -  

انتظار مرگ را شمارش کرده‌ای 

بی آنکه بدانی گورستان ، تنها جای خفتن نیست ! 

رهای در بند ؛ 

سرانجام کوه وجودت اعدام خواهد شد  

و فوران درونت خاموش . 

زایش از سر گیر 

ای اصیل‌ترین ؛ 

که آتشفشان خاموش ، 

آبستن الماس‌هاست .  

زخمه‌ای بر ساز سکوت زن ، 

و ترانه ساز آهنگ بیداری باش ؛ 

چرا که مزرعه بی آب  

خواهد مُرد .... 

                                         م.صبا