به یاد زلزله‌ی ناگوار بم

اکنون اندوه می‌بارد بر خاک 

اندوه می‌بارد بر زمینی که ناجوانمردانه 

حق بارور شدن را در حال ستاندن است ! 

اکنون آسمان صاف و پر ستاره‌ی کویر  

سیاهپوش گشته  

با بغضی در گلو 

بغضی که تابش می‌آورد و نمی‌شکند... 

این کدامین تقدیر بود  

و کدامین خدای 

اینگونه آن را رقم زد 

که اگر تاوان گناه آدمان بود 

ما همه گناهکار بودیم  

و شما ، تاوان پرداختید ! 

آری ؛ 

من خود معترفم به گناه خویشتن  

و آگاه به رنج تو ؛ 

رنج بیرون کشیدن پیکرهای بی‌روح  

از عمق خروارها خاکی که  

که زمانی رشک می‌بردم 

دیدن خشت‌های ترک خورده اش را ، 

که سرتاسر تاریخ بودند و خاطره . 

خاطراتی که فرو ریختند  

به سان تو که اندوهبار فرو ریختی   

بر خاکی که  

زیبا  

از آن برخاسته بودی ! .... 

                                         م.صبا 

                                        ۸۲/۱۰/۷