وقتی از آسمان ، جز قحطی 

چیزی نمی‌بارید ؛ 

و از زمین  

جز خشکی ، ارمغانی در دست نبود ؛ 

وقتی دست‌ها از فرط عجز ، 

شرافت را بدرود گفته  

و قلب‌ها  

از ضربه‌های درد ‌، تپیدن را فراموش کرده بودند ، .... 

آسوده خاطر ، زیر سایه‌سار درختان میوه می‌نشستی 

و دستور می‌دادی 

سرخ‌ترین سیب بزرگ را  

از دوردست‌ترین شاخه‌ها برچینند 

و به تو  

ارزانی دارند ! 

                                        م.صبا