«سمند بادپا و صخره‌ پیمای منی مرسا 

                                الفبای نجیب گفتنی‌های دلی مرسا» 

در این وادی وحشت‌زای غم، آرامش جانی 

                                تو معشوق من و حتی اهورای منی مرسا 

کنون آیینه‌ی قلبم، غبارآلود بوی توست 

                                کجا باشد غبار دل، شکیبا مسلکی، مرسا ؟! 

بُود روز و شبم هردم، خیالی در کنار تو 

                                تو رفتی و نباشد دست من بر دامنی مرسا 

از آن روز جدایی دل کند نجوا به روز و شب 

                                پشیمانم، ببخشایم به باران غمی مرسا 

صدای دل به گوش دل رسد، آسوده‌ام اینک 

                                که سرتاپای تو قلب و سراپا بخششی مرسا  

                                                                         م.صبا