نشسته بود  

در نیمه‌شب‌های تاریک و سرد ، 

                                    - وفضایی خاموش - ! 

. 

. 

.

موهایش  

بوی خشت باران‌خورده می‌داد 

                    بس‌که دیوار ، تب کرده بود؛  

و گهگاه ، حقارت فضا  

به رویش تف می‌انداخت 

تا فراموش نکند  

غریبه  

همیشه تنهاست..... 

کتاب گذشته را برداشت و مرورش کرد 

با حجمی آشنا و باران‌خورده ؛ 

و کلماتی که پیوسته فریاد می‌زند : 

            « تنها 

                     همیشه  

                                یک غریبه است ! » 

                                                 م.صبا